Ben Yokum Artık / Esin Aykan

Bir yazıya nasıl başlanabileceğini dahi unutturdun bana.Zamanın en umulmaz yaprağından sökülüp aklımın bir köşesine yerleştin.Ait olduğu yerden koparır gibi kopardım belleğimdeki yerini, evet acımadım çünkü sen de bana acımadın.

Yapılabilecek her şeye gönüllü olan bana, kaldırabileceğimden ağır bir yük verdin.Yara açtın hayatımın bir yerinde..Şimdi o yara bandını kaldırsan da fark etmez artık.Benim aramanı beklediğim gibi sen de bekliyorsun şimdi.Bekle, bekle ki en zor basamağı geçmenin ne denli zor olduğunu kendin deneyimle..

Unutamam sanıyordun, unuttum.Yazıyorum, bazı unutulması gerekenler yazılarak tüketilir.Tükettim seni.Güvenemiyorum artık kimseye, sevemiyorum da bana bunları sen öğrettin.Senden sonra dinlediğim şarkıları yine dinliyorum, çok başarılı oldular seni hayatımdan kazımak için.. Haklarını yemek olmaz.Bekleyenin, özleyenin, sabredenin ben olduğumu bildin,hep bildin buna rağmen üzerime basıp geçtiysen adımlarına devam edebilirsin..Düşün ki bir şiir okuduğunda bile aynı tonlamayı, aynı vurguyu veremezsin.Yaşanacaklara geç kalmak da iyidir, tıpkı senin gibi. Avucundan kum misali dışarı da döksen bana yaptıklarını,aynı hisleri sana veremem.. Seçmiş olduğun mevsiminde yaşadıklarını göremeyecek kadar yokum.Sen ağla.Ben yokum artık.