Çaresiz / Buket Konur

Az önce aldığım nefes kadar anlıktı varlığın.

Bir o kadar önemli.

Oksijenin boğazını yakması gibi.

Kendimi tuttum canım acıdı.

Sen ağla diye ben ağlamadım.

Az önce düşürdüğüm kül kadar hafifti varlığın.

Mutsuz bir sigara kadar.

Tutsan hani içini yakar.

Çeksen kederli.

Sen hissetme diye ben yandım.

Az önce esen rüzgâr gibi soğuktu yokluğun.

Yorgun, bitkindi...

Sadece benim içinmiş gibi.

Tenimden geçince anladım.

Sen sıkılma diye ben kaldım.

Yokluğun, varlığından daha kalabalık.

Nefes gibi eksik,

iki dudak arasında bitik,

kaybolmuş, soğuk...

Yokluğun sanki varmış gibi.

Kendimi buna inandırdım