Sevgi gibi olmalı insan hayatı. Hissettikçe güzelleşmeli her
şey. Dokunduğumuz kitaplar, okuduğumuz yazılar, yaptığımız meslek, yediğimiz
yiyecekler… Sevgi ile yapılan her şey farklı olmalı bu evrende.
Düşünsenize; neyi çok seviyoruz yahut
severek yapıyoruz ki? Kitap okumayı seviyorum diyenler gerçekten okumayı
sevdiği için mi; yoksa kitap karakterlerini ve onların hayatlarını yaşamak
istedikleri için mi seviyorlar kitap okumayı? Mutfağa girince tüm derdimi
sıkıntımı unutuyorum diyenler yemek yaptığı için değil o vakit, dert ve
sıkıntısını unuttuğu için seviyor mutfağı. Peki ya mesleğimi seviyorum
diyenler? Para kazandığı için, güzel yaşadığı için ya da insan doğası gereği
ego tatminini sağladığı için mi seviyor sizce o kişi mesleğini?
Sevgiyi ne yazık ki araç olarak görüyoruz. Amacımıza
ulaştırıyorsa o şeyi seviyoruz yoksa çok haz etmiyoruz. Ne yazık dimi?
Böylesine güzel bir duygunun hakkını veremiyoruz. Hiçbir şeyi gerçekten severek
yapmıyoruz. Peki ya hepimiz mi böyleyiz?
Gözlerinin içine baktığında senin de gözünün içine bakan bir
kesim var aslında. İstediğini yaptığında sana kocaman gülümseyen birileri var. Dünyevi duyguları bilmeyen, saf, temiz, masum
öyle birileri var ki bu hayatta; insan büyüdüğüne utanıyor bazen.. Çocuklarımız.
Dünümüz, bugünümüz, yarınımız olan çocuklar. Dünyayı kurtaracak olan da, bu
dünyayı yaşanabilir kılan da çocuklardır evet. Sevgiyi sonuna kadar hak eden ve
sonuna kadar herkesi, her şeyi seven çocuklar; siz iyi olun, siz mutlu olun, siz
çok sevin, siz hep sevin… Gününüz kutlu olsun!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder