Ne şiirler sustu.
Rüzgar taşırken teninde ironik sevda şarkılarını.
Kimdi şairlerin aşık olduğu?
Sevgililer mi yoksa terk edilişin getirdiği o depresif ilham perisi mi?
Ne dudaklar öldü, ruhsuz öpüşmelerin ardından, kendi mezarını kazarcasına.
Ne bedenler küstü, intikam alırcasına başka tenlerle sevişen.
Ne düşler öldü.
Ne adamlar vazgeçti sevmekten.
Ne kadınlar bir daha açmadı topladığı saçlarını.
Aşka zaman yok sevgili.
Aşka zaman yok.
Ve bu üç kelime; en güzel bahanesidir sevmekten korkanların.
Yara almışların.
Sen gülümsersin sonra.
Okyanus gözlerinle geçerken içimden.
Okyanus gözlerinle geçerken içimden.
Bir yanım bataklığın kör kuyusunda.
Bir yanım gökyüzüne dokunurcasına özgür.
-
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder