Senden
öncesine hiç dönemedim ben.
Ardımda hep
bir eksik
Türlü
hatalar,
Yalnızlığı
kucakladığım zamanlar.
Bekledim.
Hatalar
verirdi gerçeğin hakkını,
Öğrendim.
Şimdi sadece
senin için yaptığım hayat kavgam var.
Herkes
sevebilir,
Sabah, ayazı
Çöl, yağmuru
Dün, yarını
Karınca,
ekmek kırıntısını.
Ama
ben,
Beni
incitmen için bile seni seçtim.
Çünkü sensiz
olmak, içimin yarısını boş tutmaktı.
Konuk
değildin, ne uğurlanır ne de ağırlanırdın.
Belki
şikayet ettin.
Bilirsin ki,
ben yalnızlığı hep çok sevdim.
Tüm
yalnızlık konuşmalarımızı yücelttim.
Ama,
yalnızlığın seninle koyu olduğunu bilemedim.
Beni özgür
kılanın da,
İyi kılanın
da,
Sen olduğunu.
Kalbime
nihai sözüm 'sen'
Sar diye,
yeni yaralar açan ben.
Nasıl da
bütün güzel zamanlarım elindeymiş,
Sarılmanın
anlamı değişmiş,
Kendimi
yuvamda hissetmekmiş,
Eğer sevgili
herşeyin olmuyorsa, aslında hiçbir şeymiş.
Sesini de
suskunluğunu da sevmekmiş.
Soğukta
uyanıp pişirdiğim çayın bile anlam kazanmasıymış, varlığın.
Ve tüm her
şeyi reddederek,
Adem
bilmekmiş seni.
Artık eksik
gelecekmiş, açık verecekmiş harfler,
Hepsinin
üzerini karalayacak,
Tüm dilleri
toplayacak,
Ama önce
adını bulacakmışım meğer.
Tanrı
sınırını, 'ufuk' ta çizmiş
Ben
ise, sonsuzluğumu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder